امروز به نظر می‌رسد که مفهوم‌‌‌پردازی در مورد سیاست و ارائۀ چارچوبی دقیق از مختصات آن، از مسائل اصلی فلسفۀ سیاسی است. در این میان هانا آرنت با ترسیم مرزبندی دقیقی میان حوزۀ عمومی و حوزه خصوصی و یا شهروند و انسان، وضعیتی متعال را برای قلمروی قائل می‌شود که بنابر تعریف، تنها در آن‌جاست که کنش سیاسی انجام‌پذیر است. به نظر می‌رسد ...
بیشتر
امروز به نظر می‌رسد که مفهوم‌‌‌پردازی در مورد سیاست و ارائۀ چارچوبی دقیق از مختصات آن، از مسائل اصلی فلسفۀ سیاسی است. در این میان هانا آرنت با ترسیم مرزبندی دقیقی میان حوزۀ عمومی و حوزه خصوصی و یا شهروند و انسان، وضعیتی متعال را برای قلمروی قائل می‌شود که بنابر تعریف، تنها در آن‌جاست که کنش سیاسی انجام‌پذیر است. به نظر می‌رسد که از این پس فلسفۀ سیاسی و نحلههای متفاوت آن، از جمله فمینیسم، از این صورتبندی گریزی نداشته است. در اینجا کارکردها یا نارسائی-های پیش روی فلسفۀ تعالی مورد بررسی قرار میگیرد و سپس میبینیم که چگونه فلسفۀ درون-ماندگاری با به چالشکشیدن هرگونه مرزبندی دقیقی میان قلمروها، میان امر عمومی و امر خصوصی و سرانجام با به چالشکشیدن امر متعال، راهی دیگر با امکانهایی نوین را به روی سیاست میگشاید.
ارائۀ تعریفی از کنش سیاسی و سوژۀ سیاسی آن، برای سیاستی رهایی‌بخش، دغدغۀ بسیاری از اندیشمندان سیاسی بوده است. در این میان اندیشۀ چپ از این دغدغه بی‌بهره نمانده‌است، و حتا شاید بیش از بقیۀ نحله‌ها بدان پرداخته است. در این مقاله کوشیده‌ایم تا بر اندیشۀ برخی از چهره‌های شاخص چپ نو، به‌ویژه آلن بدیو و ژاک رانسیر، تأمل کنیم، متفکرانی ...
بیشتر
ارائۀ تعریفی از کنش سیاسی و سوژۀ سیاسی آن، برای سیاستی رهایی‌بخش، دغدغۀ بسیاری از اندیشمندان سیاسی بوده است. در این میان اندیشۀ چپ از این دغدغه بی‌بهره نمانده‌است، و حتا شاید بیش از بقیۀ نحله‌ها بدان پرداخته است. در این مقاله کوشیده‌ایم تا بر اندیشۀ برخی از چهره‌های شاخص چپ نو، به‌ویژه آلن بدیو و ژاک رانسیر، تأمل کنیم، متفکرانی که با تفاوتهایی از آرای ژاک لاکان تأثیر پذیرفتهاند. در این مسیر تلاش آنها را در صورتبندی تعریفی متفاوت، و بنابر ادعا، جهانشمول از کنش و کنشگر سیاسی دنبال کنیم. در این مقاله خواهیم دید که آیا این اندیشمندان در رسیدن به تعریفی نو، و بنابر تعریف، «رهایی‌بخش» از کنش و سوژه آن به توفیق رسیدهاند و طرحی نو در اندیشۀ سیاسی درانداختهاند یا صرفاً با تکرار همان مضامین در هیئتی بهظاهر متفاوت، همان نسخههای کلاسیک را از نو تجویز کردهاند.
