Ludwig Wittgenstein is one of the pioneers of philosophy of language who maintained critical attitudes against metaphysics. Early Wittgenstein considers metaphysics as nonsense because metaphysical propositions do not picture any state of affairs. To understand this, we need to have a thorough comprehension of what metaphysics is as well as what delicate limits separate linguistics from ontology. Wittgenstein's verdict about metaphysics is in fact a judgment on language and it's limits rather than on existence or nonexistence of a sphere of Reality. But many, including logical positivists, were mistaken about Wittgenstein's sentence. logical positivists consider metaphysics as nonsense too, but this is different from what Wittgenstein claimed. The difference is clearly visible in Tractatus. In Tractatus, Wittgenstein obviously goes beyond the limits he sets and declares that the mystical exists. This sentence is nonsense based on Tractatus's thesis! Yet, it shows the apparent difference of logical
لاکوست، ژان، فلسفه در قرن بیستم، ترجمۀ رضا داوری اردکانی، تهران، انتشارات سمت، 1387.
ماونس، هاوارد، درآمدی بر رسالۀ ویتگنشتاین، ترجمۀ سهراب علوی نیا، تهران، طرح نو، 1388.
مگی، برایان، مردان اندیشه، ترجمه عزت الله فولادوند، تهران، طرح نو، 1382.
مک گینس، برایان، ویتگنشتاین و حلقۀ وین، ترجمۀ محمد میلانی بناب، لودویک ویتگنشتاین متفکر زبان و زمان، به کوشش محمد میلانی بناب، تهران، مهر نیوشا: با همکاری مرکز بین المللی گفتگوی تمدنها، 1384.
واله، حسین، متافیزیک و فلسفه زبان، تهران، گام نو، 1384.
ویتگنشتاین، لودویگ، دربارۀ اخلاق و دین، ترجمۀ مالک حسینی و بابک عباسی، تهران، هرمس، 1388.
هادسون، ویلیام دانلد، لودویگ ویتگنشتاین و ربط فلسفۀ او به باور دینی، ترجمۀ مصطفی ملکیان، تهران، نگاه معاصر، 1388.