وجه استعاری فهم در هرمنوتیک ضد دکارتی ویکو

نوع مقاله : معرفی و نقد کتاب

نویسنده

استادیار دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید بهشتی.

چکیده

در این مقاله به نظریه‌ های ضد دکارتی ویکو، به ویژه دیدگاه نقادانة او در برابر مفهوم حقیقت در نزد دکارت، و همچنین به سیر تطور مفهوم استعاره در نزد وی، که در دو مرحلة تاریخی شکل گرفته است، خواهیم پرداخت. اسلوب دکارتی که مبین استنتاج حقایق عدیده از یک حقیقت بنیادین و تردیدناپذیر است از نظر ویکو محل تردید دارد. ویکو در مقابل تلاش خود را بر گسترش امر محتمل می گمارد. امری که که از دید وی منتج شده از حس مشترک و خرد جمعی است و نه ادراکات روشن و مستقیم، آنگونه که دکارت مدعی آن است. در این اثنا درک استعاری حقیقت با استعاری بودن بنیادی زبان و قابلیت قرائت از جهان پیوند می خورد. تفاوت و تطابق نظریه ویکو در باب استعاره با نظریات ارسطو حائز اهمیت است چون  با التفات به این امر می توان از دو ویکو متقدم و متاخر سخن به میان آورد.  

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

ویکو و هرمنوتیک فلسفی

چکیده [English]

This article is devoted to philosophical hermeneutics limited in the sphere of the view of Italian philosopher Giambattista Vico. It demonstrates the efforts of Vico to take a contrary position of Descartes cogito-theory to establish a new methodology for human sciences. Metaphor plays an important role in the context of Vico’s theories. But Metaphor does not have only a decorative function in the literatue. He tries to define metaphor as an ontological clue through them the whole human history could be explained. Vico's anti-cartisian position was not well received by the philosophers of his time.The hermeneutic movement our time discovered Vicos ideas anew and placed them in their philosophical concepts.The most important modern philosopher like Martin Heidegger, Emilio Betti, Hans- Georg Gadamer, Paul Ricoeur, Jürgen Habermas were influenced by Vico’s theories. They see him not only as a historian but even more as the founding father of the modern philosophical hermeneutics

  1. Aristoteles, Über die Seele, 451a. Die Lehrschriften, Kleine Schriften zur Seelenkunde, Bd. 9, Hrsg. von Paul Golke. Paderborn 1953, S. 64.
  2. Giambattista Vico, De antiquissima Italorum sapientia libre primus. Hrsg. von Stephan Otto. München 1979, S. 45.
  3. Giambattista Vico, De nostri temporis studiorum ratione (Vom Wesen und Weg der geistigen Bildung), 1947, S. 29.
  4. Hans Blumenberg, Die Lesbarkeit der Welt. Frankfurt a. M. 1996.
  5. Hans-Georg Gadamer, Wahrheit und Methode. Grundzüge einer philosophischen Hermeneutik. Tübingen 1990, S. 24ff.
  6. John D. Schaeffer, From Wit to Narration: Vicos theory of metaphor in rhetorical context. In: New Vicos Studies. Bd. 2. New York 1984. P. 59.
  7. Martin Heidegger, Platons Lehre von der Wahrheit. Frankfurt am Main: Klostermann, 1997
  8. Siehe dazu in, Wilhelm Dilthey, Kritik der historischen Vernunft. In: Gesammelte Schriften. Bd. 1. Hrsg. von Bernhard Groethuysen und Helmut Johach. Leipzig 1922, S. 162.
  9. Vanessa Albus, Metapher und Weltbild, Würzburg 2002, S. 45.
  10. Vanessa Albus, Weltbild und Metapher, Würzburg 2001, S. 52.
  11. Vgl. Stefanie Woidich: Vico und die Hermeneutik. Würzburg 2007, S. 14.