نوع مقاله : علمی - پژوهشی
نویسندگان
دانشگاه یاسوج
چکیده
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
یکی از مسائل اختلافی میان عالمان سنت اسلامی در حوزه تفسیر قرآن، که از دیر باز تا کنون همواره محل نزاع بوده؛ اختلاف در ریشه واژه «نبی» است. ابن عربی هر دو ریشه را در ماده نبی پذیرفته است و طبق نظریه او "نبی مهموز" فرع و متولد از "نبی واوی" است. به عبارتی «نبأ» مشتق از «نبو» است. از شروط تحقق اشتقاق اکبر مناسبت معنایی است که ابن عربی در راستای دفاع از دیدگاه خود تبیینی ارائه نکرده است. با این وجود به باور نگارندگان براساس مبانی وجودشناسی ابن عربی می توان مناسبت معنایی میان دو ریشهی واژه «نبی» یافت. "نبی واوی" اشاره به نبوت در معنای باطنی آن دارد که همان حقیقت محمدیه و صادر نخستین است که دارای شریفت ترین و عالی ترین شأن و رفعت در عالم آفرینش است. اما "نبی مهموز" بازگشت به جنبه ظاهری نبوت دارد که از آن تعبیر به نبوت تشریعی میشود که قوام آن به ابلاغ خبر است. بدین معنا "نبی مهموز" (نبی به معنای خبر) فرع بر "نبی واوی" (نبی به معنای رفعت) است که پس از شهود باطن نبوت از سوی نبی، او بار دیگر به سوی خلق باز می گردد و از اسمی که خود مظهر آن است خبر می دهد. از اینرو، از حیث وجودشناسانه اطلاق هر دو معنا بر واژه نبی توجیه پذیر و صادق است.
کلیدواژه‌ها [English]
)
